Cudny Kandydat Na Psiego Przyjaciela. łoker

Około 8 latek, dla którego człowiek jest wszystkim, dosłownie wszystkim. Zdrowy, wierny, oddany całym sobą, poddańczo kochający, skoncentrowany wyłącznie na tym, by nie odstępować upatrzonego sobie przewodnika na krok, czuć jego obecność i nią oddychać. Łoker nie lubi izolacji od człowieka, nie cierpi dzielenia się nim z innymi psami (o kotach nie wspominając). Chce mieć go na własność, w zamian oddając mu swe psie serce. Sygnalizuje potrzebę wyjścia, ładnie chodzi na smyczy, pięknie bawi się i aportuje, potrafi także zajmować się sam sobą, nie angażując w to opiekuna (jego namolność równa jest więc zeru), jest dobrym kompanem w podróży autem, nie przejawia grama agresji wobec tych, których pozna, niezwykle szybko uczy się nowych rzeczy i tzw. reguł gry. Niesamowity pies, zdumiewające jego wnętrze, niestety... skryte pod płaszczem przeciętnego wyglądu i chyba to właśnie przesądza o jego bezpańskim losie. Ciało Łokera pokryte zagojonymi ranami jest wizytówką nie najlepszej przeszłości (zwarć z innymi psami). Czy to grzech marzyć o lepszej, docelowej, prawdziwej i domowej przyszłości dla niego? Czy Łoker nie zasługuje na swoją szansę?